woensdag 20 februari 2013

de kassiere bij Christine Le Duc leest 50 Tinten Grijs.

Hoe ik dat weet? Ik kwam er langs en ik keek ernaar. Het was een van de leukste dingen die ik meemaakte vandaag, in deze dag vol leuke dingen. Die "leuke" dingen vallen trouwens wel mee, het was een beetje sarcasme dat uit de hand kroop. (een zelfbedachte uitdrukking)

Maar, wat was er dan wel leuk vandaag?
Nou...

  • De zon scheen!
  • Meditatie-les.
  • Huiswerk is af.
  • Ik had een lekkere banaan mee.
Als je dit lijstje zo bekijkt, zou je haast denken dat ik een levensgenieter ben. Iemand die van kleine momenten blij wordt, en in elkaar gedoken zit te giechelen terwijl ze een koekje eet met chocoladespikkels. Pure chocoladepspikkels wel, want die zijn veganistisch. 

En als je dan zo van die kleine momentjes "geniet", kun je er dan ook van walgen? Jazekerwel, luidt mijn antwoord. Zojuist schoof ik een heel ontbijtbord vol natte, bruine rijst (gedrenkt in vocht en een halve fles loempia-saus) naar binnen en noemde ik dat 'avondeten'. Het gevoel dat het mij gaf, had iets weg van teleurstelling en smakeloosheid. Teleurstelling omdat de rijst te nat was om de loempia-saus goed op te nemen en smakeloosheid door de eerst genoemde reden. 

Al met al, een intiem moment van bittere tijden.

Maar, even terug naar de kassajuffrouw van de CLD. Ze verdient een beetje aandacht namelijk. Ze zit daar toch maar; voor het raam.. met de rode lampen aan... helemaal verdiept in haar lesstof..

Helaas moet ik jullie teleurstellen. Er gebeurde helemaal niks. Want, wie het lef heeft daar naar binnen te gaan die verdient een pluim. Dus, bij gebrek aan spannende CLD-saga, een ander fijn bedtijd-verhaaltje dat je doet kroelen en spinnen van warmte onder je wollen dekentje.

Er was eens een onhandig meisje dat uit de bocht vloog op haar sokken en tegen de deurpost viel. Alsof dat nog niet genoeg was, stootte ze vervolgens haar teen tegen de tafel.

The end.








Geen opmerkingen:

Een reactie posten