Drie voor een euro.

Normaal ben ik een beetje mensenschuw. Een beetje. In ieder geval wel als ik 'op pad' ben en een missie heb. Winkelen is daar een goed voorbeeld van.

Zo was ik gisteren met mijn vriendin, op een koopavond, op zoek naar een cadeau voor een jarige vriendin. En iedereen weet wat voor immense drukte een koopavond met zich mee brengt, vooral in December. Dan wordt de Sinterklaas-merchandise in de schappen verdrukt door die van de Kerstman (verkoopt beter), en vind je op elke toonbank een bak met pepernoten (waar menig man in heeft zitten graaien met handen die naar geld stinken). Maar, dat weerhield mij er niet van om een pepernootje (of vier) te pakken.

Struinend langs de schappen en bakken met producten, op zoek naar iets anders dan badschuim en douchegel, zag ik een oud, gerimpeld vrouwtje. Ze had grijs gevlochten haar dat in een lange staart over haar smoezelige jas hing. Ze praatte in zichzelf in een (voor ons) onbekende taal, en tastte in haar zakken. Het vrouwtje haalde er een paar muntstukken uit, en keek naar de tandenborstels die ze in haar andere hand hield. Ze draaide zich om naar de winkelde mensen, en fronste haar wenkbrauwen. Totdat ze ons zag staan. Naast haar. "Sowwy, sowwwy, kunne juwwie mij vetellen wat eh staat? Daah!" En ze wees met de tandenborstels naar het prijsbordje van het setje van drie. "Een euro voor drie tandenborstels, mevrouw", probeerde ik haar uit te leggen in de hoop dat ze me zou verstaan.
"Drie voh een?" herhaalde het vrouwtje.
"Ja, drie voor een.", zei mijn vriendin ter bevestiging.
Het onbekende vrouwtje twijfelde, en keek nog eens naar het setje wat ze in haar handen had. Een euro voor drie tandenborstels is natuurlijk geen geld, maar dit vrouwtje zag er niet uit alsof ze de loterij had gewonnen. We stonden in een Deense winkel, waar alles goedkoop werd verkocht. De Deense manier van zaken doen was heel eerlijk, open en milieubewust. Deze winkelketen maakte een selectie uit de aangeboden artikelen, en koos hun zakenpartners heel gericht. Dit wist ik, omdat ik een daar een maand van te voren een gruwelijk sollicitatiegesprek heb gehad voor de functie 'Weekendhulp', en mijn huiswerk destijds goed had gedaan. Het gesprek zelf verliep nogal stroef, binnen vijf minuten waren we al klaar met het gebruikelijke praatje (En wat denk je dat je werkzaamheden hier zullen zijn? Wat verwacht je van dit baantje?) Door het vragenvuur dat op me losgelaten werd, was ik al mijn vragen die ik achteraf wilde stellen, als blijk van interesse, vergeten. Blijkbaar zagen de manager en zijn onderdaantje (dat het hele gesprek naast hem zat, en mij zat aan te gapen) niks in mij. Ik ben nu nog steeds werkeloos.
"Okkee, dankewell! En kunn juwwie mij nog eef helppe?", vervolgde het vrouwtje. Uit de jaszak met de muntjes haalde ze nu een bierdopje tevoorschijn. Het groene dopje zag er oud uit, en stonk een beetje. Naar bier uiteraard. "Wa staa hie? Kunn juwwie mij da vewtelle?" vroeg het vrouwtje weer.
"Er staat Heineken, mevrouw" zei mijn vriendin.
"Heiwneke" herhaalde ze.
We vroegen ons beide af wat een buitenlands vrouwtje dat amper Nederlands kan met een oud bierdopje van Heineken deed, maar we waren blij dat wij haar konden helpen. "Okke, danke. Jah, k krijg besoek morgavon van mefrou. Zij lus gen tee of koff. Ze wil graa Heiwneke" Zei het vrouwtje tegen ons, terwijl ze langzaam verder begon te lopen langs de schappen.
"Oh, tis musiek voor mn soon! riep ze ineens. "Bob Marley hè, is mooi.." zei ze met een glimlach tegen ons, toen ze hoorde wat voor muziek er draaide in de winkel.
Voor mij was dit het mooiste moment van de avond; een oud vrouwtje dat hier in Nederland niets kan lezen, en amper iets begrijpt van wat ze ziet en hoort, herkent Bob Marley in een winkel en spreekt het foutloos uit. Oké, dat ze het foutloos uitspreekt is logisch, het is een naam. Maar het is misschien meer 'de connectie'. Iedereen luistert muziek, het is overal. En, al waren mijn vriendin en ik het totaal tegenovergestelde van het vrouwtje dat we tegenkwamen, toch hádden we een connectie; muziek!

Het oude vrouwtje zei dat ze geen vragen meer had, en dus wenste ze ons nog een faine afond. Met de tandenborstels in haar handen liep ze naar de kassa, terwijl wij onze jacht op cadeautjes vervolgden.