Geel gekleure filmtitels en seksuele verdachten.

Een blog bijhouden is voor mij heel lastig, laat staan twee blogs. Enfin, men moet iets hebben om naar te streven.

Schrijven is leuk. “Wie schrijft, die blijft”. Daar ben ik het mee eens. Geïnspireerd door John Irving, ben ik aan de slag gegaan. Ik heb het boek ‘In een mens’ nog niet uit, maar ik ben al over de helft. Wat mij aanspreekt is zijn manier van vertellen. Hij gaat van moment naar moment, zonder dat je in de war raakt of dat je het soms ook maar doorhebt. Dat vind ik heel goed. Hij schrijft met alles erop en eraan. Zijn personages zijn zo levensecht, zo goed doordacht, die vergeet je nooit meer. Elke keer als ik een bibliothecaresse met brede schouders zie, denk ik aan Miss Frost.

Nee, dat kan ik eigenlijk nog niet bevestigen. De laatste keer dat ik in bibliotheek was, was toen ik dit boek ging ophalen en nog nooit had gehoord van de transseksuele bibliothecaresse uit First Sister, Vermont.

Hoe je het ook wendt of keert, ik wil ook zo goed worden als John. Of zo goed als Wes Anderson, dat misschien nog liever. Moonrise Kingdom is echt een goede film. Gisteren was ik samen met mijn vriendin naar een vertoning geweest op de campus, met daarvoor een korte inleiding over Anderson zelf. Super interessant!

Of Moonrise Kingdom beter is dan The Darjeeling Limited, weet ik nog niet. Op het eerste gezicht niet direct, maar ik moet toch één film de kans geven om Darjeeling te laten overtreffen? Wat ik wel weet is dat hij mijn favoriete regisseur is, en als er later een eerbetoon-documentaire moet worden gemaakt, ik daar de geschikte persoon voor ben. Vind ik zelf dan. Waarschijnlijk hebben sommigen daar een ander idee over.

In ieder geval. Ik ga deze blog vullen met ‘schrijfsels’, vragen aan mezelf, ‘gedachtes (oeh, lekker vaag) en al het andere wat er in mijn leven speelt. Deze blog wordt mijn kindje. 
Net zo als de geel gekleurde filmtitels van Wes, en de seksuele verdachten bij John.