Zijn PostNL-medewerkers echt zo chagrijnig als ze eruit zien?

Spoiler-alert: JA, dat zijn ze echt.

Het is weer bijna zover. Over een paar maanden komt weer die tijd dat we brieven gaan sturen (Kerst, anyone?). Persoonlijk heb ik daar erge zin in maar vorig jaar kwam ik erachter dat onze vriendelijke medewerkers van PostNL niet zo blij waren in die tijden van welvaart.

Toen ik afgelopen december een boek op de post ging doen was ik in een opperbeste stemming. Ik zou vijf euro verdienen! Verkocht via Marktplaats. Mijn blije gezicht en ik liepen naar de Bruna met onder mijn arm: Harry Potter en de Steen der Wijzen. Ergens was nog een sterveling (of zeg ik Dreuzel?) die het boek nog niet had gelezen. Graag geef ik mensen een kans om die inhaalslag te maken.

Eenmaal aangekomen vond ik de balie niet. Toch wel heel gek; een fel oranje balie die verstopt is op 50 vierkante meter. Een typisch gevalletje van; door de boeken de kast niet meer zien. Dit zou mogelijk een reden kunnen zijn voor de chagrijn in de PostNL medewerker. Ik liep langs de Bestsellers, chicklits, kinderboeken, zelfhulpboeken, ramsj en kwam vervolgens aan bij de balie. Het duurde even voordat ik aan de beurt was want een vrouw besloot al haar vijf Zalando-dozen weer terug te sturen en kwam erachter dat ze daar zelf voor moest "dokken".
Eenmaal vooraan, kreeg ik een paniek-aanval-light. Mijn boek past niet door de brievenbus? Dus, mijn envelop met 3 postzegels (á 50 cent per stuk) zijn nu ongeldig verklaard en ik moet een pakketje kopen en laten verzegelen voor 3 euro?
Met een hele rij 40+ers achter me zakte me de moed flink in de schoenen. Gelukkig duurde het niet heel lang voor dat ik op een (geniaal, al zeg ik het zelf) idee kwam. Het is gewoon een kwestie van het boek openslaan; dan halveer je de maten in de hoogte en past het wel. Gelukkig had ik de envelop nog niet dicht gelikt (hier moet een oplossing voor verzonnen worden), dus was er nog een weg terug. Met een grijns op mijn gezicht deed ik mijn trucje en zag ik de PostNL-medewerker steeds meer fronsen. En zo zal dat wel elke dag gaan stel ik me voor. Mensen die de medewerkers te slim af zijn. Zegt dit iets over ons, of de medewerkers?

Redenen voor chronische depressie bij PostNL-medewerkers:
- Je concurreert meestal met een andere balie (die van de Bruna)
- Je ziet gillende Zalando-meisjes.
- Niet veel mensen versturen nog brieven (jammer, maar het is ook duur ]: ).
- Ze zitten weggemoffeld in een hoekje.
- De oranje balie.

Ik gaf eens 50 cent aan een zwerver.

Dat was vandaag, eigenlijk. Hij bedankte en wenste mij nog een prettige avond. Een alleraardigste kerel hoor, die zwerver. Ik ga hem vanaf nu elke keer wat kleingeld geven.

- Deze post wilde ik voor de zomer nog plaatsen, maar ik was het vergeten. Nee wacht, niet ik > maar mijn brein. Inmiddels heb ik deze beste man niet meer gezien bij de Albert Heijn supermarkt waar mijn vriendin en ik altijd boodschappen doen.

Dus stel je voor,

Misschien vond hij wel een loterijlot met een oranje vis erop en dacht hij; "Hey, wat geinig; een visje". Vervolgens loopt hij langs de Primera en buiten staat dan een bord met de gewonnen loten.
Zo makkelijk kan dat gaan.

Ik zag hem ook een keer in de bus zitten; klein beetje awkward. "Zo, dus jij hebt ook gewoon geld voor de bus." hoorde ik mezelf bijna denken. Maar net niet, want ik ben op de relativeer-toer. Maar toch, vergis je niet; tegenwoordig betaal je de hoofdprijs om je per bus te laten vervoeren. Bijna net zoveel als een 1/8 loterijlot.

Moraal van het verhaal: Buschauffeurs zijn tolerant.

Vandaag kroop er een worm uit een koekje, en dat was vies.

Vies, maar wel fascinerend om te zien zo; een worm in een koekje.

ik herhaal; EEN WORM IN EEN KOEKJE.

Dus stel je voor; het is kwart over tien in de ochtend en dat zou betekenen "pauze". Je pakt nietsvermoedend je koekje en fles water uit je Eastpak-tas (want zo gaat dat) en je sjokt naar de dichtstbijzijnde tafel. Onverschillig scheur je de verpakking eraf en neem je een eerste hap. Herkenning, teleurstelling, alle losgekomen emoties mengen zich bij de smaak van jouw koekje. Dat je immers elke dag eet om kwart over tien. 

Maar! Vandaag is het anders. Vandaag ga je iets meemaken. Je kijkt al kauwend naar het bekende vierkante koekje en wenste dat het een luxebroodje was. Dat kan helaas niet, dus is het nog steeds je koekje waarvan er twee in een pak zitten. Zonder enig besef is je eerste koek op, en grijp je de tweede uit de lelijk vormgegeven verpakking. Net wanneer je weer een hap wil nemen gebeurt het ongelooflijke. Je kijkt neer op je koek en ziet het. In al zijn glorie beweegt het zich voort over jouw koek. Een worm.

Dit moment speelt zich af in slow-motion.

Je ziet de worm, draait je hoofd naar links, naar rechts en dan weer terug naar de worm. Ja, het is echt. Je spert je mond open alsof je bij de tandarts ligt en laat je stembanden zijn werk doen.

- 

Zo ongeveer het spannendste wat ik vandaag heb meegemaakt.

de kassiere bij Christine Le Duc leest 50 Tinten Grijs.

Hoe ik dat weet? Ik kwam er langs en ik keek ernaar. Het was een van de leukste dingen die ik meemaakte vandaag, in deze dag vol leuke dingen. Die "leuke" dingen vallen trouwens wel mee, het was een beetje sarcasme dat uit de hand kroop. (een zelfbedachte uitdrukking)

Maar, wat was er dan wel leuk vandaag?
Nou...

• De zon scheen!
• Meditatie-les.
• Huiswerk is af.
• Ik had een lekkere banaan mee.

Als je dit lijstje zo bekijkt, zou je haast denken dat ik een levensgenieter ben. Iemand die van kleine momenten blij wordt, en in elkaar gedoken zit te giechelen terwijl ze een koekje eet met chocoladespikkels. Pure chocoladepspikkels wel, want die zijn veganistisch. 

En als je dan zo van die kleine momentjes "geniet", kun je er dan ook van walgen? Jazekerwel, luidt mijn antwoord. Zojuist schoof ik een heel ontbijtbord vol natte, bruine rijst (gedrenkt in vocht en een halve fles loempia-saus) naar binnen en noemde ik dat 'avondeten'. Het gevoel dat het mij gaf, had iets weg van teleurstelling en smakeloosheid. Teleurstelling omdat de rijst te nat was om de loempia-saus goed op te nemen en smakeloosheid door de eerst genoemde reden. 

Al met al, een intiem moment van bittere tijden.

Maar, even terug naar de kassajuffrouw van de CLD. Ze verdient een beetje aandacht namelijk. Ze zit daar toch maar; voor het raam.. met de rode lampen aan... helemaal verdiept in haar lesstof..

Helaas moet ik jullie teleurstellen. Er gebeurde helemaal niks. Want, wie het lef heeft daar naar binnen te gaan die verdient een pluim. Dus, bij gebrek aan spannende CLD-saga, een ander fijn bedtijd-verhaaltje dat je doet kroelen en spinnen van warmte onder je wollen dekentje.

Er was eens een onhandig meisje dat uit de bocht vloog op haar sokken en tegen de deurpost viel. Alsof dat nog niet genoeg was, stootte ze vervolgens haar teen tegen de tafel.

The end.